Zaparcie stolca decyduje się jako za ciągłe odstępy pomiędzy wypróżnieniami (rzadziej aniżeli 2 razy w tygodniu) i/lub oddawanie stolców z dużym wysiłkiem. Tejże firmy nie używa się natomiast w nawiązaniu do dzieci karmionych piersią, które potrafią oddawać stolec chociażby 8-10 razy na dzień czy raz na kilka dni. Gdy sytuacjom tymże nie asystuje zmęczenie apetytu oraz brak wagi ciała, to wszystko kryje się w możliwościach normy. Zaparcie u dzieci jest zwłaszcza charakter czynnościowy (bez wyraźnej podstawy), także ma źródło organiczne (jak efekt dolegliwości Hirszprunga, niedoczynności tarczycy, nadwrażliwości pokarmowej, zespołu Downa).
Jak specjalista stawia diagnozę?
U 90% dzieci rozpoznanie można przeznaczyć na bazie wywiadu oraz analizowania fizykalnego dziecka. U innych 10% stawua się takie zagadnienia badawcze, jak:
Okres pasażu znaczników z analizą ich bycia a ich umieszczenia w jelicie grubym. Badanie polega na przyjęciu 20 znaczników dziennie przez 6 dni, i nowego – wykonaniu przeglądowego RTG brzucha, na jakim potem uczy się rozmieszczenie znaczników. Są to modyfikacje analizowania polegające na 3-dniowym czasie połykania znaczników czy ograniczeniu ich później do 10 dziennie. Okres pasażu można zauważyć również formą izotopową.
Manometria – polega na rejestracji ciśnień na wysokości zwieraczy odbytu i w bańce odbytnicy, podatności bańki odbytnicy i odruchu zwiotczenia zwieracza wewnętrznego odbytu po zapełnieniu balonu włożonego do bańki odbytnicy.
Przy założeniu dolegliwości Hirschsprunga lub niezależnej choroby składa się wlew kontrastowy jelita grubego.
Badanie histopatologiczne bioptatu z gotowej partii jelita grubego pozwala potwierdzić choroba Hirschsprunga.
Zaparcia u dzieci – leczenie
Leczenie zaparcia u dzieci jest procesem długotrwałym, wymagającym cierpliwości oraz systematyczności. Zwykle opiera się z dwóch etapów: we wczesnej porze (będącej na ogół parę dni) należy oczyścić jelito wielkie z zalegających mas kałowych, przez wykorzystywanie makrogoli drogą doustną i wykorzystywanie wlewek doodbytniczych. W drugiej fazie leczenia (trwającej chociażby kilka miesięcy) dochodzi się do zastosowania właściwej częstotliwości wydalania stolca oraz nieprzyjęcia do zalegania mas kałowych w jelicie grubym. Zajmuje się niejednokrotnie:
•środki osmotycznie czynne (laktuloza i polietylenoglikole – PEG),
•środki stymulujące (senes, bisakodyl, sole magnezu),
•środki działające poślizgowo (olej mineralny, płynna parafina).
Niezwykle ważne jest, aby zwrócić uwagę na dietę dziecka. Winno ono pić duże liczby wody i wprowadzać dietę bogatą w błonnik, tj. suszone owoce, rodzynki, buraki, brokuły, ciemne pieczywo, kasze gruboziarniste. Należy u dziecka wykorzystać także potrzebę wypróżnień – zapraszanie do wpływania na nocnik czy muszlę klozetowej po posiłkach. Momentami konieczna jest pomoc psychologa, a rodzice nie winni karać dziecka za brudzenie bielizny lub za nieoddanie stolca, i później wynagradzać za jego odpowiednie oddanie. Dziecko należy zmuszać do pracy ruchowej, bardzo istotne jest prowadzenia dzienniczka wypróżnień. Funkcjonowanie jest ciągłe, a za wielkie odstawienie leków służy do nawrotu zaparć u dzieci, natomiast właściwie wykonywane przy determinacji rodziców oraz specjalistów, niejednokrotnie odbywa się sukcesem.
